Τα πρόσωπα της ιστορίας και οι σχέσεις τους

Η Μέλια, αφηγήτρια της ιστορίας, η ματαιόδοξη και φιλόδοξη Μυρτώ, ο ξάδερφος των κοριτσιών, ο Νίκος, ο οποίος καθιστά αισθητή την προσδοκία για ένα καλύτερο μέλλον και είναι το πρόσωπο που επηρεάζει περισσότερο τα δύο κορίτσια τα οποία και θέλουν να του μοιάσουν, ο παππούς, είναι συνειδητοποιημένος, καλλιεργημένος, πολιτικοποιημένος και με διάθεση προσφοράς, ο Αλέξης φίλος και συμμαθητής της Μέλιας, η Σταματίνα από τη Σμύρνη, η οποία βοηθά στις δουλειές του σπιτιού, τα παιδιά στα τσαρδάκια: ο Νόλης, η Άρτεμη, ο Οδυσσέας, η Αυγή, οι γονείς των κοριτσιών, η θεία Δέσποινα, ο κυρ Αντώνης ο βαρκάρης (ο πατέρας της Άρτεμης), η Πιπίτσα (παιδική φίλη των κοριτσιών από εύπορη οικογένεια της Χώρας), ο κυρ Παντελής (ο χωροφύλακας), η κυρία Αγγελική (ιδιοκτήτρια του ψιλικατζίδικου), η Αντιγόνη, ο κύριος Καρανάσης (διευθυντής του σχολείου), η κυρία Ειρήνη (δασκάλα του σχολείου), ο Κόσκορης (μαθητής, κλέφτης και φαλαγγίτης), οι γονείς του Αλέξη, ο νομάρχης, ο δεσπότης.

Η Μέλια και η Μυρτώ είναι συναισθηματικά στενά δεμένες μεταξύ τους και αυτό φαίνεται και από τη συνθηματική γλώσσα που χρησιμοποιούν: ΕΥ- ΠΟ, ΛΥ-ΠΟ.

Κάποια στιγμή η Μέλια νιώθει αποστροφή για τη συμπεριφορά της μεγάλης αδερφής της και τις επιδιώξεις της αλλά και για τη συμπεριφορά του κυρίου Καρανάση για τις κοινωνικές διακρίσεις τις οποίες κάνει ανάμεσα στους μαθητές του.

Η σχέση των κοριτσιών με τον παππού είναι πολύ σημαντική. Εκτός από δάσκαλός τους είναι και το άτομο που προσπαθεί να τις ευαισθητοποιήσει στα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα.

Τα κορίτσια αγαπούν πολύ τον Νίκο και ανυπο-μονούν να τον συναντήσουν και να ακούσουν τις ιστορίες του, ιδιαίτερα αυτές με το καπλάνι. Ο Νίκος παίζει μαζί τους, προσπαθεί να τους ενθουσιάσει και να τους υποστηρίξει στις δύσκολες στιγμές. Τα κορίτσια παίζουν με τα παιδιά στα τσαρδάκια, ενώ παράλληλα χτίζουν και σχέσεις αλληλοβοήθειας και εμπιστοσύνης.

H Μέλια και ο Αλέξης γίνονται γρήγορα φίλοι. Είναι ευαίσθητοι, ενοχλούνται με τις αδικίες και κατανοούν ο ένας τον άλλον.

Η Σταματίνα, είναι πάντα κοντά τους, τους φροντίζει και τους προφυλάσσει από κινδύνους.

Ιστορικό πλαίσιο και αφηγηματικός χρόνος

Η αφήγηση πραγματοποιείται στο σκοτεινό 1936, τη χρονιά της εγκαθίδρυσης της δικτατορίας του Μεταξά, τη χρονιά του φασίστα Φράνκο και των αναρχικών στην Ισπανία. Το καλοκαίρι της χρονιάς αυτής, τα κορίτσια ζωντανεύουν την ιστορία με τον δικό τους παιδικό και παράλληλα συνειρμικό τρόπο.

Ο αφηγηματικός χρόνος είναι κυρίως ευθύγραμμος αλλά σε κάποια σημεία εντοπίζονται και αναδρομές ώστε η αφήγηση παύει να είναι επίπεδη και ευθύγραμμη και αποκτά χρονικό βάθος.

Υπάρχει πρωτοπρόσωπη αφήγηση και ο τρόπος με τον οποίο ένα παιδί προσλαμβάνει την πραγματικότητα και ζωντανεύει έναν ολόκληρο κόσμο: φωτίζει διάφορες πτυχές των ανθρώπινων σχέσεων, ευχάριστες και επώδυνες, εσωτερικές συγκρούσεις και μικρά αδιέξοδα, σχολιάζει στιγμιότυπα από την καθημερινή ζωή αλλά και γεγονότα που θα την ανατρέψουν.